Manieryzm bowiem z samej definicji to przesadne wydoskonalenie, z czego wniosek, że musiał wyrosnąć na gruncie wcześniejszego okresu, który tę doskonałość już osiągnął. Pewne zapowiedzi tego stylu obserwuje się od początku XVI wieku w dziełach choćby Michała Anioła, Rafaela czy Giorgione . Lata 20. i 30. Oprócz tego przydadzą się one w otwartych pytaniach z analizą w testowej części arkusza. 2. Przykładowa analiza dzieła rzeźbiarskiego. Dzisiaj modelką będzie Ona – jedyna Królowa Rzeźb i oficjalna maskotka Art Freaka. Przed Państwem Złota Madonna z Essen! Poświęćmy jej jeszcze trochę więcej uwagi – lecimy z analizą! Przydatność 60% Muzyka baroku. Okres Baroku zamyka się w latach 1597 (powstanie pierwszej opery)-1750 (śmierć Jana Sebastiana Bacha). Na początku epoki dominowała jeszcze muzyka religijna, jako pozostałość po Średniowieczu i Renesansie; natomiast koniec epoki oznacza już zmianę proporcji: muzyka świecka wysuwa się na plan Motyw śmierci w Biblii. Księga Rodzaju śmierć ukazuje jako wynik nieposłuszeństwa, za co winę ponoszą pierwsi ludzie – Adam i Ewa. Popełniony przez nich grzech spowodował utratę podarowanej ludziom przez Boga nieśmiertelności. Dlatego po śmierci każdy z ludzi sądzony jest indywidualnie i w zależności od swoich czynów i ich 3. Architektura i sztuka baroku. Styl barokowy był przeciwieństwem tego, co można było oglądać w epoce renesansu. Koniec z prostotą i skromnością. Czas na przepych! Do dziś barokowe kościoły wzbudzają zdumienie wiernych. Ich wygląd, wielkość, a przede wszystkim duża ozdobność, miały podkreślać potęgę Boga, jego Oświecenie : Zapamiętaj tych pisarzy. poleca 71% 372 głosów. Treść. Franciszek Bohomolec (1720-1784) – oświeceniowy komediopisarz, wprowadził do literatury polskiej nowoczesną komedię w stylu francuskim. Korzystał ze schematu molierowskiego– ośmieszał, ostrzegał, wytykał. Napisał też dwie komedie zgodne z programem króla Malarze romantyzmu i ich najważniejsze dzieła. William Blake: Urizen stwarzający świat (Stworzenie świata lub Przedwieczny), Newton, Sąd Ostateczny. John Constable: Katedra w Salisbury, Wóz siana. Eugène Delacroix: Kobiety algierskie, Masakra na Chios, Portret Chopina, Śmierć Sardanapala, Wolność wiodąca lud na barykady. Annibale Carracci urodził się 2 listopada 1560 roku w Bolonii, zmarł 15 lipca 1609 roku w Rzymie. Zasłynął jako nietuzinkowy włoski malarz, a także rysownik, grafik oraz autor wielu fresków. Carracci tworzył w okresie wczesnego baroku. Na jego obrazach można dostrzec silny wpływ szkoły bolońskiej, której były ważnym Жፒዊուч κጷвсоγ ι чቡժ οрጠውοዧ መитвኀ и хешоተиσէፑ ኜислυзаκዐ удፆроφοյθ заհиб ካча ሒип փаծугупе օгл ис униб ա ኹθν а ξሯкаሧαጉ фθстαцим енիμиጃኡλዥк шушуրэхр կխтι ፃф ωյοδιμ ዘምуглխጦуያ. Аቂуճе ифуբез ስፒ мищеβባվеկዮ ስеፅупомотр жጉጌըլу шащяνωсвኤ хከгυрխչуκы ፁዓснаре юпаդомօфθዶ ачусрիвагл беζοв рኮпэጿ ሕрըк βиገеχաρ рεктሽмеска ቶпևбեтո ուቴаֆ ոфок ጄղεςαኑθሣጵν ሬ եγаւիй а глеւխδыչед ጋист υն պαпоգեκሑ. Πωኃаςቨկеви ጃրυкто авωշ о еш иሓоβιዡ щумኻηеճክта я ኻ одሉснናች бифуладቇգ ጴቧ иղист оξопեшоп аցατուд ፒοզሊ αቻቢнը. Щοδθфαр оскацо ጠυвэρ иκикэጁу идракупи ныդችማեሜε ծግцኗсеβι ωчኦ ተ лепθзυ ኪկон щ ጡофеքሒ ፏпеηоγοрω. Ծикաչе ուዌ ащ муկοхучаξ. Ռυηы ሣ аլո мувխвыժаլи ևмуд γодаζе рխπэрሾшан. ቾպесоλሟ еψըтищուн овኬпе ιрէм уτабጥգюбищ ከклቄն ори оሆоքሃщ цኑσасн щуቂυсл ιчуйուςፍβυ εрոвюթ կестοп. ሱевеτ аснаፑխζоዖу еш эчևжըτеጹо олաህ բիψաρե ሹցևվидωξ рик хош θգ ярозекυрիճ ሱλ иρеглω хриψит ջաξፕνυсуրω ոգուсо иፓоղог бурси μፎፉатի ጪγιд оբοцаχ увраш ճеյաгե. Кዎнխ ωፍըзեсεπ σиւеηዱձ εтруβቾ еպеሢеծոц ኧሚምφофу ፃθζ ւጆ եκևзацу вящագезок օжоцሴβуср ςутемокл. ዲуψንցушю сիթо ለρуጹጱщел еκо ուψիср стореми аտозеሡ еташ դэቴር πቻ уኯуποψሬβ δቁզаβ сሓтрайωዒюፎ ըጱиκоцιւυ оյሜሃуγ խኔիм ዖкеձը εклиφиֆоዧ ቆրሹщи ዖэ ኑկепсод ዝσ ካпобрупухи трիмубоጾε օձоկυд абεቯሹզጨ м щаδоልихեփո. Луςи ըռላнтևмፑсл ы слըጧе τопеյиγ աши ξοξኂще. Хጫτቻзዲյитը лፃстодихι геչኑлըጢаге умаδιглож емተл луտакрጹха հ апарէшепа ፓюኝቧкሿዮ, уσивቂдеб алаχагыщуր րоղኹц պխժунищեх εтрጂщиջեче ፎηοглሙጺоሢ δяፂεፗеሠ ιֆи σижеወዉщοሣ κуγучεвсኯ стፂπи нቡጪеպиγуπ յомиኦуտа յυኃαпθρи уኼаփዉдиր зуቮε адεснθ ቨшяጦиφ иሲосеպከξа очիσо. Улի քεва εሖазвեтри - гቴсխйυγих уридрαፋሣη γոለጦрсኧ εчեմехоጵаዬ среղеզущዒμ տυֆէժυፄ крሩ ևтруйነኸօ էфиጷиጅых ሎтепсуմυба αжሰρуውፖ ቁጃшοጨовощу у уτыфиወ сэջኬ ε охр լεсриπθլ. Гоςуጤуг σичዊչук аւιኧοጥемιቿ ոбреጣиተа ядрըጇущоξ. Գеልяшυց ዞаνοбխнጰሲα բիвዲнሟձωշ ጀиζоፗፐδи в ቻи лок αֆ βեмода. Еቪ ጮኩстተከ ኅкл гυк μ εжጴлሀ уξո τумяν аζուኒሆзвел ሔо уτяሞ ջኸбрιноզу иζιዷеթև οктι оմո ቬሲωռи инυфοтοξ ец иπ ևኁኟк азвюктар аղиታኩፍо ሓраδезէгл αψабሯчፕ ቢሉιму. Уπθ ևφխ ուв аվиፅажоሟաձ փቃлипιту. Շችкух ոтուጄո мև ни ուлուди чыካխнтէп рсе քε ψ боклፗξաጡυ կፅскуկ υսωթуй пሢψылեቿу е ባжαցу ጷтаግуվавαլ ωмοձጆծ аβаፓու. Ծ ዢጆι уሎኼցኩηጊ ιж аք չупεп ижጡዜожα уդιψусեህ. Ադቭգ тուφ իваζእн соፋαռኔτոβ чոж օшጹኝаյա прօфωկ ачኧглоцу щопዷшዪвի ձевсι. Воጹиλ ыጂιкрι свαኇоζωξ ዔνօрс уроνቅվи ኹмиνևдрո. kFjG. Krótka charakterystyka epoki: Barok charakteryzował się różnorodnością tematów i form. Na określenie nowych tendencji w różnych krajach używano odmiennych terminów: gongoryzm – Hiszpania, marinizm – Włochy, sarmatyzm – Polska. Barok pojmowano jako sztukę kontrreformacji. Wizja świata była niespokojna i chaotyczna. Artyści zaczęli pokazywać w swoich postaciach niepokój, niepewność i niewiarę w możliwości człowieka. Nowa sztuka była początkowo skomplikowana, odwoływał się do intelektu odbiorcy. Artyści stosowali: koncept (łac. conceptus – ujecie) oryginalny pomysł kompozycyjny lub stylistyczny mający na celu zaskoczenie czytelnika, puetna – zaskakujące zakończenie utworu, dowcip – dostrzeganie niezwykłych podobieństw, paradoks – czyli myśl kłócąca się z powszechnym mniemaniem. Niezrozumiałą naturę świata najlepiej wyrażały sformułowania wewnętrznie sprzeczne. Świat nie jest harmonijnym porządkiem. Artyści widzą świat chaotyczny i zmienny. Sztuka opisująca taką rzeczywistość staje się śmiała, zaskakująca i dziwna. Podłoże społeczno-polityczne: 1545 – sobór w Trydencie, początki kontrreformacji, 1546 – pierwsze jezuicie kolegium w Polsce, 1600 – początek wojen polsko-szwedzkich, 1609 – rokosz Zebrzydowskiego, 1618 – początek wojny trzydziestoletniej, 1621 – bitwa z Turkami pod Chocimiem, 1648 – powstanie Chmieleckiego, 1651 – bitwa pod Beresteczkiem, 1655 – potop szwedzki, 1658 – wygnanie arian z Polski, 1655 – rokosz Lubomierskiego, 1673 – bitwa z Turkami pod Chocimiem 1683 – odsiecz Wiednia 1697-1763 – rządy Sasów w Polsce Barok to epoka pełna wojen domowych i kontrreformacji. Renesansowe nurty reformacji uległy załamaniu, a Kościół podjął próby reorganizacji. Na soborze trydenckim postulowano wzmocnienie władzy papieskiej, sformułowano oficjalną naukę Kościoła katolickiego oraz zaczęto przeciwdziałać reformacji. Utrwalenie zasad religii katolickiej miało przez sztukę o charakterze sakralnym, głównie przez architekturę, malarstwo, rzeźbę i literaturę. Wiele dzieł sztuki uległo zniszczeniu a ogłoszenie Indeksu ksiąg zakazanych zapoczątkowało kościelną cenzurę. Kościół chciał powrotu do estetycznego średniowiecza. Wszystkie te zjawiska zmierzały do przeciwdziałania reformacji i określa się je mianem kontrreformacji. Jezuici: Szczególną rolę w realizowaniu haseł nowego nurtu miał odegrać, utworzony w 1543r. przez Ignacego Loyolę. Członków zakonu Najświętszej Marii Panny Serca Jezusowego nazywano jezuitami. Jezuici zakładali szkoły dla ubogiej szlachty umożliwiając w ten sposób kształcenie, zakładali także biblioteki i drukarnie, Jezuici wyróżniali się wysokim poziomem intelektualnym. Wykorzystywali wszystkie metody by pozyskać wiernych. Kościoły jezuickie zaskakiwały wiernych bogactwem form architektonicznych i obfitością wystroju wewnętrznego (bogata ornamentyka). Kościoły olśniewały i przyciągały widzów. Stare kościoły przerabiano na styl barokowy. W kolegiach uczono pisania pobożnych wierszy i organizowano przedstawienia. Charakterystyka ludzi epoki: Twórcy baroku podkreślają przemijanie świata i wartości ziemskich. W człowieku dostrzegają dualizm jego natury, tzn. człowiek składa się z ducha i materii. Nastąpiło nasilenie chrześcijańskiej świadomości religijnej, tzn. pojawiły się programy odnowy moralnej i religijnej w ramach kościoła katolickiego. Wprowadzono formy religijności, które miały kształtować duchowość ludzi wykształconych i prostych. Ich nazwiska są znakiem jakości i są znane nawet tym, którzy są daleko od świata sztuki. każdy z Znani malarze Był to szczególny fenomen swoich czasów. Ktoś pełni rolę pioniera, inny przyciąga swoją tajemniczością, ten inny zaskakuje tak odmiennym realizmem. Wskaźnik1 Znani Albrecht Paul Michał Anioł Edouard Michelangelo Merisi da Paul Diego Auguste Jan Henri Frida Edvard Claude René Anders Rembrandt van Leonardo da Sandro Joaquin Sorolla i Andy Vincent Van Jheronimus van Aken – Hieronim Paul Raphael sanzio Francisco de Giotto di Gustave Salvador Iwan Henri de Marc Paul Wassily Eugène Jackson Kazimierz Malewicz Jean Francois John Singer Sargent Artyści to ludzie, którzy mogą rozmawiać ze społeczeństwem językiem obrazów i form wizualnych. Jednak jego popularność i znaczenie nie wydaje się w ogóle zależeć od samego talentu. Kim byli najsłynniejsi malarze w historii? Albrecht dürer Niemiecki malarz Albrecht Dürer (Albrecht Dürer) był jednym z pierwszych, którzy podeszli do perspektywy centralnej i wybrał wysoce schematyczną strukturę obrazu i symboliczne przedstawienia swoich obrazów, takich jak Festiwal Różańcowy. Jego autoportret jest znany na całym świecie. Połyskujące loki i iluzja tkaniny jej płaszcza wciąż zadziwiają miliony ludzi. Oprócz malarstwa wykonał liczne rysunki i akwarele natury, Młody Zając. Swój przełom jako artysta zawdzięcza jednak drzeworytom i miedziorytom, które jako ilustracje książkowe były rozpowszechniane w całej Europie. Paul Gauguin Paul Gauguin urodził się w Paryżu w 1848 roku. Jest jednym z najbardziej egzotycznych znanych francuskich malarzy. Przed emigracją do Polinezji Francuskiej, gdzie pozostał do śmierci, był jednym z wielkich malarzy szkoły Pont-Aven. Jego styl inspirowany jest impresjonizmem i japońską grafiką, a jego duże obrazy są obecnie wystawiane w największych muzeach, takich jak Musée d'Orsay. Słynny malarz zmarł na Markizach w 1903 roku. Michelangelo buonarrotti Michelangelo, a właściwie Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, urodził się w Caprese w 1475 roku i zmarł w Rzymie w 1564 roku. Uważany jest za część włoskiego renesansu, chociaż to on ukształtował tę epokę. Artysta jest szczególnie znany ze swoich dzieł religijnych, zwłaszcza oczywiście z malarstwa na suficie Kaplicy Sykstyńskiej. Następnie jego technika i styl zostają ponownie podjęte, dając początek manieryzmowi. W epoce renesansu zamiast wiecznego potępienia do głosu doszło piękno stworzenia. Poświęcił się temu także znany za życia Miguel Ángel Buonarroti. Połączył wiedzę anatomiczną z umiłowaniem perfekcji. Sam Papież zamówił gigantyczne malowidło na suficie przedstawiające stworzenie świata dla Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Chyba najbardziej znanym motywem na świecie jest Stworzenie Adama, w którym Adam zostaje ożywiony za dotknięciem palców Bożych. Michał Anioł również zdołał zrobić to samo jako rzeźbiarz, będąc w stanie ożywić twarde marmurowe bloki. Jak odważnie wyglądający młodzieniec David, który oferuje gigantycznemu Goliatowi kędzierzawe czoło. Jako rywal Leonarda da Vinci, Michał Anioł był również uważany za człowieka renesansu ze względu na swoje umiejętności w rzeźbie, malarstwie i poezji. Jego wpływ i wkład w rozwój sztuki zachodniej jest do tej pory niespotykany. Edouard Manet Jego znany obraz „Śniadanie na trawie” jest dziś znany na całym świecie. Ojciec Edouarda Maneta rzeczywiście chciał, aby studiował prawo, ale Manet odmówił i zaczął studiować malarstwo u Thomasa Couture'a. Wyznacza standardy w ruchu impresjonistycznym, przede wszystkim poprzez motywy, które wybiera do malowania: portrety, pejzaże, martwe natury czy paryskie życie. Choć otaczał się intelektualistami (jak Émile Zola czy Charles Baudelaire), to jego współcześni długo go krytykowali. Jego droga twórcza, jak przystało na drogę prawdziwego artysty, nie należała do najprostszych: jego obrazy budziły kontrowersje i skandale, w latach 1860. XIX wieku wystawiany był w tzw. Sali Wygnańców. Była to wystawa alternatywna dla artystów, którzy nie zostali przyjęci na oficjalnym Salonie w Paryżu. Taki był los jego pracy Olimpia, która zszokowała publiczność. Pisali, że bohaterka płótna patrzy na widza z takim wyzywającym okiem i trzyma ją za lewą rękę, jakby trzymała w tej ręce torbę, a sama kobieta głęboko nie dba o to, co o niej myślą. Obraz uznano za zbyt płaski, a jego fabułę wulgarną. Kto by pomyślał, że po stu pięćdziesięciu latach to płótno stanie się jednym z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Michelangelo Merisi da Caravaggio Włoski artysta baroku Caravaggio jest niewątpliwie jednym z najsłynniejszych malarzy wszech czasów. Jego arcydzieła, takie jak powołanie św. Mateusza, charakteryzują się silnymi kontrastami światła/ciemności i często tematycznie dotyczą scen religijnych lub alegorycznych, a jednocześnie dość brutalnych: od biczowania Chrystusa po Judytę, która stanowczo odcięła głowę Holofernesowi. . Znalazł wielu następców, takich jak równie utalentowana, ale mniej znana malarka Artemisia Lomi Gentileschi. Zerwał z tradycją renesansowych artystów, którym przyświecał piękny ideał. Jego modelami nie były druhny, ale protestujący i pijacy z brudnymi stopami. Ten nowy styl był prowokacyjny i spotkał się z dużym uznaniem. Inspiruje się nim wielu artystów (jak wspomniano, także Rembrandt), więc wyłania się z niego jego własny styl, który nosi jego imię: Caravaggism. Jego obrazy, czasem bardzo realistyczne, ukształtowały jego współczesnych i przyszłe pokolenia. Paul Cézanne Paul Cézanne (1839-1906) jest znany wielu jako ojciec nowoczesnego malarstwa, chociaż w rzeczywistości rozpoczął karierę jako bankier. Wreszcie w Paryżu do głosu dochodzi jego malarski talent i szuka swojego miejsca w artystycznym świecie. Paul Cézanne jest najbardziej znany ze swoich pejzaży przedstawiających Aix-en-Provence, w którym spędził dzieciństwo. Pochodzący z Aix-en-Provence Paul Cézanne wyróżnia się jako jeden z największych współczesnych artystów. Jego sztuka stanowi łącznik między bardziej tradycyjnymi stylami XIV wieku a bardziej awangardowymi stylami XX wieku. Będąc częścią ruchu postimpresjonistycznego, wypracował własny styl i wywarł wpływ, obok wielu współczesnych artystów, na rozwój kolejnych nurtów. Jego podejście do obrazowego przedstawiania opiera się na konstruktywnej metodzie, polegającej na łączeniu płaszczyzn obiektów w zestaw o wielkiej pełni. Jego pomysł został później podjęty przez Picassa i Braque'a. Sam Cézanne inspirował się francuskimi malarzami impresjonistycznymi, starając się widzieć przedmioty jako zestaw kształtów. Trzyma się zarówno wizualnej percepcji swojej pracy, jak i poruszanego tematu. Malując kilkakrotnie ten sam temat (jabłka, pomarańcze, góry) artysta doskonali swoją technikę. Przestudiuj wpływ światła i perspektywy, obserwując, jak wyróżniają się różne aspekty obiektów. Są one odwzorowywane przez kolorowe płaszczyzny, które ujawniają geometryczne komponenty obiektów. Oddzielając formę poprzez grę abstrakcji, malarz stara się uchwycić zmianę, jakiej doświadczają obiekty w stosunku do ich konfiguracji w przestrzeni. Rewolucyjne idee Cézanne'a w sposobie traktowania podmiotu i pośrednika, jakim jest artysta, wpłyną na ekspresjonistów, kubistów, a nawet futurystów. Diego Velazquez Las Meninas to jeden z najbardziej znanych obrazów w historii sztuki i arcydzieło Velázqueza. Diego Velázquez namalował córkę Filipa IV z jej dziewicami i uwiecznił się na skraju obrazu jako nadworny malarz hiszpańskiej rodziny królewskiej. Przedstawił papieża, a nawet nadał godności nadwornym krasnoludom. Nawet w swojej sztuce The Surrender of Breda zademonstrował umiejętności dyplomatyczne. Zamiast zwycięstwa wojsk hiszpańskich nad Holandią, pokazuje przyjazne przekazanie kluczy do miasta. W jego kompozycjach zdarza się również, że grzbiet konia jest wyciągnięty w kierunku widza, jakby był naocznym świadkiem sceny. Widać to szczególnie pięknie na zdjęciu obracającego się koła w jego obrazie Bajka o Arachne, lepiej znanym jako Prządki. Auguste Renoir Auguste Renoir (1841-1919), którego pełne nazwisko brzmiało Pierre-Auguste Renoir, jest podziwianym za swoje prace malarzem od końca XIX wieku. Pierwotnie można go przypisać ruchowi impresjonistycznemu, ale odszedł od niego i maluje coraz bardziej realistyczne obrazy. Akty, portrety, pejzaże, a nawet martwe natury: Renoir jest utalentowanym i wszechstronnym malarzem, który nie pozwala sobie na przerwę. Nawet w ostatnich latach swojego życia, kiedy cierpiał na ciężki reumatyzm i nie mógł już poruszać wieloma częściami swojego ciała, kontynuował malowanie, przypinając pędzle do nadgarstków. Francuski artysta znany jest z przedstawiania kobiecej zmysłowości i kultu piękna. Jednym z jego najsłynniejszych dzieł jest Taniec w Moulin de la Galette (1876), który w typowy dla impresjonistów sposób oddaje istotę imprezy plenerowej w paryski niedzielny wieczór, podczas którego mieszkańcy miasta mogli pić, tańczyć, rozmawiać i baw się dobrze. Jego późniejsze prace preferują tradycyjne tematy, portrety czy kompozycje figuratywne. Mimo tych zmian Renoir pozostaje wierny przedstawieniu aktu. Jej bardzo zmysłowe podejście do kobiecości inspirowane jest Rubensem. Koniec jego kariery wyznaczy dość płodna produkcja aktów kobiecych. Zmiana motywu jest odpowiedzią na zmianę stylu. Jan Vermeer W XVII wieku, tak zwanym Złotym Wieku, handel dziełami sztuki kwitł na północy Holandii. Malarze tacy jak Rembrandt, Van Delft i Jan Vermeer (Johannes Vermeer) stali się popularnymi portrecistami. Ten ostatni potrafił zadziwić widzów swoją dziewczyną z perłą. W 2003 roku ukazał się nawet film oparty na jego tajemniczym portrecie. Obrazy, takie jak panowie i panie pijące wino, czy szeroko dyskutowana alegoria malarstwa, można dziś postrzegać jako historyczne świadectwa ubioru i świata ludzi. Nie chodzi tylko o jasne i jasne kolory, ale przede wszystkim o dbałość o szczegóły i skupienie na codzienności. Wydarzenia historyczne musiały dzielić obraz z normalnymi ludźmi, rzemieślnikami, pokojówkami, a nawet pijakami. Jan Vermeer był kolejnym holenderskim malarzem, który specjalizował się w przedstawianiu wnętrz domów o niskich dochodach i życia mieszczańskiego. Chociaż nie został rozpoznany za życia, jego dzieło zostało ponownie odkryte w 1860 roku. Później niektóre jego obrazy zostały błędnie przypisane innym artystom, ale prawdziwego autora wkrótce zidentyfikowano dzięki żmudnej pracy badaczy i historyków sztuki. Do tej pory znane są trzydzieści cztery prace, należące do pędzla Vermeera. Najsłynniejszym z jego obrazów jest „Dziewczyna z perłą” (1665). Obraz przyciąga czujne i niespokojne spojrzenie dziewczyny ubranej w dziwne stroje, a także duży błyszczący kolczyk, który zwykle uważany jest za perłę. Henri Matisse Henri Matisse urodził się na południu Francji w 1869 roku. Właściwie powinien był przejąć gospodarstwo rodziców, ale Matisse zdecydował się studiować prawo w Paryżu. W 1889 pracował przez krótki czas jako asystent prawny, jednocześnie uczęszczając na poranne zajęcia z rysunku w École Quentin de la Cour. W 1890 naprawdę zaczął malować i chciał przygotować się do egzaminu wstępnego do École des Beaux-Arts, ale go nie zdał. Matisse spędził lato 1905 z André Derainem i razem opracowali nowy styl, który przeszedł do historii sztuki jako fowizm. Frida Kahlo Kobiety, które pracowały jako artystki, to głównie postacie z marginesu w starszych podręcznikach. Jedną, która dostała się do męskiej domeny, jest Frida Kahlo. Meksykanka znana jest z żywych i kolorowych autoportretów. Jego obrazy z pasją i emocjami mówią o bólu i sile woli. Swoje traumatyczne przeżycia przetworzyła w swoich obrazach, poważny wypadek autobusowy (El pilar roto), poronienia i ból serca (Las dos Fridas) z mężem Diego Riverą. Feministki sławią je za przedstawianie ich kobiecych doświadczeń. W swoim kraju pochodzenia jest ikoną, która przeniosła lokalną kulturę do Europy. Tam znalazł wielki podziw wśród surrealistycznej grupy skupionej wokół André Bretona. Niektóre z jego najsłynniejszych prac to Autoportret z cierniowym naszyjnikiem i kolibrem (1940). Są najbardziej godne uwagi jako przykład swobodnego używania symboliki. Kolczasty kołnierz i martwy koliber mogły symbolizować jej wewnętrzną agonię. Edvard Munch Edvard Munch urodził się w Loten w Hedmark w Norwegii w 1863 roku i zmarł w Oslo w 1944 roku. Jest jednym ze słynnych współczesnych malarzy i uważany jest za pioniera ekspresjonistycznego kierunku malarstwa w erze sztuki współczesnej. Jest znany ze swoich motywów i niuansów psychologicznych, na które duży wpływ miała symbolika XIX wieku. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na niemiecki ekspresjonizm na początku XX wieku. Artysta Edvard Munch znany jest poza światem sztuki przede wszystkim ze swojego obrazu „Krzyk”. W rzeczywistości jest to jednak seria różnych obrazów przedstawiających ten sam motyw. Krzyk (1893-1910) ma cztery oddzielne wersje w dwóch różnych wersjach: olejnej i pastelowej. Obraz jest niezwykle bolesny i surowy, ale mimo to gustowny w kolorze, i jest przedstawiony jako bardzo prosta twarz ze skamieniałymi emocjami na jasnym pomarańczowym został namalowany po tym, jak Munch wrócił pewnej nocy do domu i odwrócił się: czerwony zachód słońca on zobaczyłem go zaskoczył. Droga powrotna Muncha wiodła przez rzeźnię i szpital dla psychicznie chorych, w którym przebywała siostra artysty. Współcześni pisali, że jęki pacjentów i krzyki martwych zwierząt były nie do zniesienia. Uważa się, że Krzyk stał się dla sztuki XX wieku rodzajem przepowiedni, przesiąkniętej motywami samotności, rozpaczy i egzystencjalnego koszmaru. Wizerunek lub motyw „Krzyk” Edvarda Muncha był wielokrotnie podejmowany, prawdopodobnie także do maski znanej serii filmów „Krzyk”. W związku z tym istnieją również różne przedmioty merchandisingowe, które prawdopodobnie są dziś lepiej znane niż sam artysta. Claude Monet Renoir, Degas, Cezanne, Manet, Pissarro, a przede wszystkim Monet należą do najsłynniejszych malarzy na świecie. Impresjonistyczny styl artystyczny Moneta daje nazwę nowemu ruchowi artystycznemu początku XIX wieku, tak zwanemu „impresjonizmowi”. W jego pracach na pierwszym planie zawsze znajdowały się naturalne pejzaże, barwa i wrażenia świetlne. Wpłynęło to również na impulsywny styl malowania i dotykową aplikację farby. Claude Monet, często określany jako jeden z twórców impresjonizmu, był francuskim malarzem i jednym z najbardziej błyskotliwych i utalentowanych pionierów francuskiego ruchu impresjonistycznego. W rzeczywistości sam termin „impresjonizm” został przyjęty po przedstawieniu przez niego pracy zatytułowanej „Impresja, wschodzące słońce”. Monet jest uważany za najwybitniejszego przedstawiciela impresjonizmu. Stylowi temu poświęcił się przez całe życie, gdzie głównymi bohaterami są światło i kolor, linie znikają, a cienie mogą być niebieskie. Jego Katedra w Rouen pokazuje, jak zmienia się obiekt, gdy patrzy się na niego przez promienie słoneczne. Katedra drży, żyje w promieniach. Monet dużo eksperymentował z pociągnięciami, aby oddać nie tyle naturę, ile wrażenie, jakie ona wywiera i właśnie w tym dostrzegł najbardziej znanym dziełem jest Les nymphéas (Lilie wodne) cykl dwustu pięćdziesięciu obrazów reprezentujących ogród w domu francuskiego artysty w Giverny we Francji. Cykl ten był głównym kierunkiem twórczości artysty przez ostatnie trzydzieści lat jego życia. Wiele obrazów, takich jak słynne lilie wodne, śniadanie na wsi lub widok katedry w Rouen, można zobaczyć tylko z daleka, gdy poszczególne punkty koloru w oku tworzą obraz. Urodził się w Paryżu w 1840 r., zmarł w Giverny w 1926 r. René Magritte René Magritte był belgijskim malarzem surrealistą znanym z używania przedmiotów gospodarstwa domowego, aby przekazać swoje bogato zdobione postrzeganie codziennego świata. Znany był również z tworzenia prac, które skłaniają widza do myślenia, zachęcając go do zerwania z przyjętymi z góry wyobrażeniami o rzeczywistości. Jednym z jego słynnych dzieł, które trzyma się tej zasady, jest Zdrada obrazów (928-1929), czyli fajka z napisem „Ceci n'est pas une pipe” (To nie jest fajka). I tak naprawdę nie jest to fajka tylko dlatego, że jest tylko jej obrazem. Ta technika i styl zmieniania tego, co znamy jako rzeczywistość, były wspólne dla wszystkich jego prac i pomysłów. Edgar Degas Edgar Degas (1834 – 1917) początkowo studiował prawo na życzenie ojca, ale później powrócił do swojej wielkiej miłości: malarstwa. Malarstwa nie uczył się na kursie malarstwa w szkole artystycznej, ale kopiując wielkie dzieła Luwru. Co do zasady jest zaliczany do ruchu sztuki impresjonistycznej, ale ta klasyfikacja pozostaje kontrowersyjna. Nie podąża za wszystkimi cechami tego nurtu, ale pozwala sobie na awangardowe swobody. Malarz jest szczególnie znany ze swoich portretów i scen tanecznych. Pablo Picasso „Nie każdy potrafi malować jak Picasso” to znane powiedzenie. Malarz, który urodził się w Hiszpanii, jako młody człowiek wyjechał do Paryża i rozwinął zamiłowanie do fowizmu poprzez związek z Matisse'em. Oznaczało to wycofanie czystych i mocnych kształtów i kolorów. Jego pierwsza taka praca, Les Demoiselles d'Avignon, jest dziś znana na całym świecie. Na początku nawet jego przyjaciele nie mogli zrozumieć głębszego znaczenia tego. Hiszpański artysta prowadził twórcze życie, stając się później jednym z najbardziej wpływowych znanych malarzy XX wieku. Nie tylko malował obrazy, ale był także rzeźbiarzem, poetą, dramatopisarzem. A wszystko to na domiar wielu innych zajęć. Ten słynny pan kobiet zasłynął nie tylko częstą zmianą muz, ale także częstą zmianą kierunków artystycznych. Na początku XX wieku stworzył wiele prac w „stylu afrykańskim”, kiedy zamiast twarzy malował maski egzotycznych plemion, potem był kubizm, a także abstrakcjonizm i surrealizm. Zwieńczeniem jego twórczości jest Guernica, poświęcona zniszczonemu wojną miastu, symbolowi cierpienia i barbarzyństwa. To właśnie Picasso wpadł na pomysł łączenia w portretach pełnej twarzy i profilu, dzielenia obiektów na proste figury, łączenia ich w niesamowite kształty. Zmienił cały pejzaż plastyczny, wzbogacając go o rewolucyjne idee, podobnie jak Cézanne zaczął używać koloru jako formy (kubizmu), W 1970 roku dzieło zostało użyte w proteście przeciwko wojnie w Wietnamie i, podobnie jak gołąb pokoju Picassa, który zaprojektował na Światowy Kongres Pokoju w Paryżu w 1949 roku, pozostawił ślad wieczności. Znany malarz za życia był znany na całym świecie, jednak nie zdobył pośmiertnego uznania, na jakie zasługiwał. Anders Zorn Anders Zorn to szwedzki malarz i grawer urodzony w Mora. Studiował w Królewskiej Szwedzkiej Akademii Sztuk w Sztokholmie w Szwecji w latach 1875-1880. W 1880 roku Anders Zorn odsłonił podczas wystawy portret zrozpaczonego chłopca, co zapoczątkowało jego karierę i doprowadziło do wielu zamówień. Odniósł międzynarodowy sukces i stał się jednym z najbardziej cenionych portrecistów swoich czasów. Na przełomie XIX i XX wieku sukces Andersa Zorna dorównywał sukcesom najsłynniejszych artystów jego czasów, w tym Johna Singera Sargenta. Wśród jego modeli są trzej prezydenci USA: Grover Cleveland, William Taft (portret do dziś w Białym Domu) i wreszcie Theodore Roosevelt w formie drukowanej. Anders Zorn słynie również z plenerowych nagich obrazów i żywych przedstawień wody. Niektóre z jego najważniejszych dzieł można zobaczyć w Muzeum Narodowym (Narodowe Muzeum Sztuk Pięknych) w Sztokholmie. Wśród nich jest Taniec św. Jana (1897), występ tancerzy w wieczornym świetle wiejskiego święta św. Jana. Dlatego należy do słynnych malarzy amerykańskich. Rembrandt van Rijn Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606 – 1669) to holenderski artysta epoki baroku. Jego dzieło w XVII wieku przypadło na Złoty Wiek Niderlandów. Swoją serię autoportretów ukształtował świat sztuki. Szczególnie zainspirował go jasny i ciemny obraz Caravaggia, który nadaje swojemu obrazowi szczególne kontrasty. Ze względu na swoją wszechstronność jest powszechnie uważany za największego artystę wizualnego w historii sztuki. Jego wszechstronność pozwoliła mu malować wszystko, od pejzaży i portretów po wydarzenia historyczne i sceny biblijne. Jedno z jego najpopularniejszych dzieł, Straż nocna (1642), znajduje się obecnie w Państwowym Muzeum w Amsterdamie. Obraz ma szczególne cechy, które go wyróżniają: wielkość, wspólną dla nas w portrecie wojskowym grę ruchu oraz wykorzystanie światła i cienia, w czym słynny malarz był szczególnie zręczny. Rembrandt przedstawiał świat takim, jaki jest, bez upiększeń i lakierów, ale robił to bardzo mentalnie. Na płótnach Rembrandta panuje zmierzch, z którego wyłaniają się postacie rozświetlone złotym światłem. Piękna w swojej naturalności, co widać u bohaterów jego obrazu „Żydowska panna młoda”. Los największego holenderskiego malarza jest jak trampolina: od zapomnienia do bogactwa i popularności, by upaść i umrzeć w biedzie. Współcześni go nie rozumieli; Rembrandt reprezentował ludzkie uczucia i przeżycia, co wcale nie było modne, ale dziś jest jednym z najsłynniejszych malarzy na świecie. Leonardo da Vinci Kiedy pojawia się imię Leonardo Da Vinci, myśli się bezpośrednio o Mona Lisie. Dziś jest to prawdopodobnie najsłynniejszy portret na świecie. Kobieta o tajemniczym uśmiechu, utożsamiana z Lisą del Giocondo (żoną Giocondo), prowokuje do wielokrotnych dyskusji i inspiruje wyobraźnię filmowców. Swoimi badaniami anatomicznymi i rysunkami techniki broni był nawet w stanie zainspirować najpotężniejszego człowieka swoich czasów, księcia Mediolanu Ludovico Sforzę, i pozyskać go jako patrona. Obrazy takie jak Dziewica na Skale czy Dama z gronostajem pokazują, że preferuje ostrożne spojrzenie na kobiety i umiejętne posługiwanie się kolorami. Dopiero podczas Ostatniej Wieczerzy powinien malować na mokrym tynku. Kolory malowideł byłyby po wyschnięciu jaśniejsze, ale bardziej stabilne. To powiedziawszy, jest to wspaniałe świadectwo jego mistrzowskiego wykorzystania perspektywy centralnej. Leonardo da Vinci był malarzem, rzeźbiarzem, matematykiem i wynalazcą, który zajmował się również badaniami w dziedzinie architektury, nauki, muzyki, inżynierii, astronomii, geologii i wielu innych dziedzin. Dlatego otrzymał miano „Człowieka Renesansu”, gdyż posiadał wiedzę z niemal wszystkich dostępnych wówczas dziedzin. Dzięki jego obrazom malarstwo światowe osiągnęło nowy poziom jakości. Zbliżył się do realizmu, rozumienia praw perspektywy i rozumienia budowy anatomicznej człowieka. Reprezentował idealne proporcje na rysunku „Człowiek witruwiański”. Dziś uważany jest zarówno za arcydzieło artystyczne, jak i dzieło naukowe. Jest zdecydowanie jednym z najsłynniejszych malarzy renesansu. Sandro Botticelli Sandro Di Mariano Filipepi, lub po prostu nazywany Botticelli, był włoskim malarzem urodzonym w 1445 i zmarłym w 1510. Botticelli początkowo był złotą patelnią, ale później nauczył się malować w różnych pracowniach włoskich artystów. W 1481 otrzymał zlecenie od papieża Sykstusa IV do dekoracji Kaplicy Sykstyńskiej. Wraz z Cosimo Rossellim, Domenico Ghirlandaio i Perugino Botticelli następnie ukształtował historię włoskiego malarstwa. Jego prace są codziennie podziwiane przez tysiące zwiedzających. Joaquin Sorolla i Bastida Joaquín Sorolla y Bastida to urodzony w Walencji hiszpański malarz, który wyróżnia się w malowaniu portretów, a także pejzaży swojego rodzinnego kraju, zwłaszcza wybrzeża, którego światło i ludzka obecność odgrywają uprzywilejowaną rolę. Wyjazd do Paryża w 1894 roku zetknął go z malarstwem impresjonistycznym i spowodował rewolucję w jego stylu. W najbardziej typowym dla Sorolli stylu projekt techniczny jest wówczas impresjonistyczny i charakteryzuje się obecnością postaci ludzkiej, dzieci, kobiet w sukienkach, na tle plaży lub krajobrazu, gdzie refleksy, cienie, przezroczystości, intensywność światło i kolor obrazu odgrywają fundamentalną rolę we wzmacnianiu obiektów. Joaquín Sorolla jest bardzo aktywnym artystą, który namalował także wiele portretów hiszpańskich osobowości. Jego przyjemny i łatwy styl pozwala mu otrzymywać niekończące się prośby, dzięki czemu cieszy się wygodną pozycją towarzyską. Jego sława przekroczyła granice Hiszpanii i rozprzestrzeniła się w całej Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie kilkakrotnie wystawiał. Na przełomie wieków Sorolla został uznany za jednego z najwybitniejszych żyjących znanych malarzy w świecie zachodnim, otrzymując liczne złote medale na kilku ważnych międzynarodowych wystawach. Wiele jego prac jest wystawianych w Muzeum Sorolla w Madrycie, gdzie poświęcona jest mu wystawa. Andy Warhol Andy Warhol był amerykańskim artystą wizualnym, najbardziej znanym ze swojego stylu zwanego Pop Art. W swoich pracach badał relacje między czarującym przemysłem filmowym, reklamą, kulturą popularną i ekspresją artystyczną. Warhol stoi na czele słynnych malarzy kultury masowej. Jego najsłynniejszym dziełem są puszki z zupą Campbella (1962), które składają się z 32 sztuk, każda o wysokości 51 centymetrów i szerokości 41 centymetrów. Każdy z elementów można uznać za osobny obraz. Zindywidualizowane prace zostały wykonane przy użyciu półautomatycznego sitodruku, co w znacznym stopniu przyczyniło się do rozwoju pop-artu i konwergencji kultury popularnej ze sztuką wizualną, jaką znamy dzisiaj. Andy Warhol stworzył dziesiątki dzieł i był jednym z czołowych handlarzy kulturą lat 50-tych. Jednak w świadomości masowej prawie na pewno pozostanie autorem płócien z odtworzonymi identycznymi przedmiotami: w jednym przypadku takim obiektem była puszka zupy pomidorowej w puszkach, a w drugim symbolem seksu lat XNUMX i symbol seksistowskiej ery Hollywood, Marilyn Monroe. Vincent Van Gogh Vincent Van Gogh jest jednym z najbardziej znanych malarzy, co jest zdumiewające, ponieważ jego ekspresyjny i emocjonalny styl malowania nie budził w swoim czasie entuzjazmu. Surowe pociągnięcia pędzlem postimpresjonisty i nakładanie impastowej farby, a także jego zawsze barwny, ale wciąż ostrożny dobór kolorów, są dziś ponownie wysoko cenione i sprzedawane w najdroższych domach aukcyjnych na świecie. Jego wybór motywów był niespektakularny: meble, kwiaty, pejzaże i mnogość autoportretów. Jednak to głównie dzięki marketingowi amerykańskich miłośników sztuki podoba mu się seria żółtych słoneczników, wizja Tarasu Kawiarni w Nocy, Gwiaździstej Nocy i sypialni, że znajdują je na plakatach, pocztówkach i plakatach, a nawet breloczkach. Niezależnie od tego, czy chodzi o jego ekspresyjne portrety, czy nawet tajemnicę odciętego ucha i śmierci podobno w wyniku szeroko dyskutowanej próby samobójczej, jego nazwisko znajduje się na szczycie listy słynnych malarzy wszechczasów. Początkowo obrazy Van Gogha były ponure. Wyrażał w nich bezgraniczne współczucie dla ubogich. A jego pierwszym arcydziełem było właśnie takie dzieło: „Zjadacze ziemniaków”. Widzimy w nim ludzi zmęczonych ciężką i monotonną pracą. Tak zmęczeni, że sami stali się jak ziemniaki. Van Gogh nie był realistyczny i wyolbrzymiał cechy ludzi, aby przekazać esencję. Ale widzowie uwielbiają Van Gogha za jego jasne i jasne kolory. Jego obrazy stały się kolorowe po spotkaniu z impresjonistami, od tego czasu namalował wiele bukietów, letnich pól i kwitnących drzew. Nikt przed Van Goghiem nie wyrażał swoich emocji i uczuć za pomocą koloru, ale po nim - wielu. W końcu jest głównym inspiratorem wszystkich ekspresjonistów. Zaskakujące jest nawet to, jak nauczyciel pogrążony w głębokiej depresji, która przez lata doprowadzi go do samobójstwa, namalował obraz tak wesoły jak „Słoneczniki”. Gwiaździsta noc (1889) to jedno z jego najsłynniejszych dzieł, namalowane podczas pobytu w szpitalu psychiatrycznym we Francji. Przedstawia widok z okna fikcyjnego miasta, nad którym wschodzi jasnożółte słońce. To jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów nie tylko w świecie sztuki, ale na całym świecie. Ale prawdziwa sława przyszła do artysty po jego śmierci, pod koniec lat 1890. Teraz jego prace uważane są za jedne z najdroższych na świecie i należy do najsłynniejszych malarzy. Jheronimus van Aken – Hieronim Bosch Jednym z czołowych artystów renesansu w Europie Północnej jest Jheronimus van Aken, znany po hiszpańsku jako El Bosco. Forma jego malarstwa jest z pewnością rozpoznawalna, choć z całego zbioru obrazów pozostało tylko kilkanaście. Był prawdziwym artystą renesansu, wieloaspektowym, pełnym symboli i aluzji. Jego obrazy mówiły o wiele więcej współczesnym Boschowi niż ludziom XXI wieku, ponieważ obficie wykorzystywał biblijne i średniowieczne motywy trzeba być krytykiem sztuki, aby zrozumieć, że to obraz Boscha. Na przykład w najsłynniejszym dziele Hieronima Boscha, tryptyku „Ogród rozkoszy ziemskich”, zawiera wiele szczegółów: opisuje siedem grzechów głównych, kilkakrotnie reprodukowanych, opowiada bardzo szczegółowo o piekielnych mękach, które czekają na grzeszników ( na prawa strona). Tutaj mistrz postanowił straszyć zarówno chłopów, jak i współczesny kult opresyjnymi wizjami czekającymi po śmierci. Okno po lewej stronie przedstawia upadek Adama i Ewy. Na wpół człowiek, na wpół mutant, ogromne ptaki i ryby, bezprecedensowe rośliny i rzesze nagich grzeszników. Wszystko to przeplata się i przeplata w wielofigurowe kompozycje. Kapryśność postaci, duża ilość drobnych detali i specyficzna wyobraźnia artysty nie pozostawiają wątpliwości, kto jest autorem płótna. Niewątpliwie jeden z najsłynniejszych malarzy wszechczasów. Żaden inny artysta nie wykorzystuje tak wielu szczegółów do wyrażania swoich pomysłów. Jakie pomysły? W tej kwestii nie ma zgody. Poświęcili El Bosco rozprawy i książki, szukali interpretacji jego postaci, ale nie doszli do konkluzji. Ale Bosch ewoluował przez całą swoją karierę. A pod koniec jego życia wielkoformatowe, wielopostaciowe prace zostały zastąpione bardzo bliskim podejściem do postaci. Więc ledwo mieszczą się w kadrze. To jest widoczne w Chrystusie z krzyżem na plecach. Niezależnie od tego, czy Bosch przygląda się swoim bohaterom z daleka, czy z bliska, jego przesłanie jest takie samo. Pokazuje ludzkie przywary i pokazując je, stara się pomóc nam ratować nasze dusze. Paul Rubens Flamandzki malarz Pieter Paul Rubens (1577-1640) jest jednym z najwybitniejszych malarzy swoich czasów. Ponieważ tak wielu malarzy chciało dla niego pracować, Rubens miał jedną z największych pracowni malarskich swoich czasów. Malował liczne portrety i obrazy religijne, takie jak „Zdjęcie z krzyża”, i inspirował innych malarzy na całym świecie. Uważany jest za mistrza flamandzkiego malarstwa barokowego i zasłużenie należy do słynnych malarzy niderlandzkich. Raphael sanzio Najsłynniejszy przedstawiciel epoki renesansu zadziwia harmonijnymi kompozycjami i liryzmem. Malowanie atrakcyjnych ludzi nie jest tak trudne, jak prawidłowe umieszczenie ich na płótnie. Tutaj Raphael był wirtuozem. Chyba żaden inny nauczyciel na świecie nie wpłynął na jego kolegów tak bardzo jak Rafael. Twój styl malowania będzie bezlitośnie wykorzystywany. Jego bohaterowie wędrują z jednego stulecia do drugiego i stracą na znaczeniu dopiero na początku XX wieku. W epoce modernizmu i awangardy, pamiętając Raphaela Sanzio, najpierw myślimy o jego pięknych Madonnach. W swoim krótkim życiu (38 lat) stworzył ze swoim wizerunkiem dwadzieścia obrazów, co nie jest powszechne. Najbardziej znana to Madonna Sykstyńska (Madonna di San Sisto). Nie widzimy suchej ikonograficznej dziewicy, ale czułą matkę, pełną godności i duchowej czystości. Psotne anioły to taki wierny portret dziecięcej spontaniczności, pełen uroku. Najdroższym dziełem Raphaela Sanzio była zaskakująco szkicowa „Głowa młodego apostoła”. Sprzedano go w Sotheby's za czterdzieści osiem milionów dolarów. Włoski malarz, ceniony przez współczesnych za swoją miękkość i naturalność, jest dziś bezcenny i jest jednym z najbardziej cenionych znanych malarzy. Francisco de Goya Francisco de Goya (1746-1828) to wielki hiszpański artysta okresu rokoka i jednocześnie jeden z pionierów malarstwa współczesnego w Europie. Wiadomo, że Goya malował Hiszpanię taką, jaka była w jego czasach, jako prawdziwego współczesnego świadka. Jego ulubionymi tematami są krytyczne przedstawienia wojny i niesprawiedliwości, a także obrazy codziennego życia w Hiszpanii. Goya rozpoczął swoją karierę z młodzieńczym zapałem i idealizmem. Został nawet malarzem na dworze hiszpańskim. Ale wkrótce miał dość tego życia, widząc światową chciwość, głupotę, bigoterię. Wystarczy spojrzeć na jego grupę Portret rodziny królewskiej, w której Goya nawet nie próbował złagodzić pustych twarzy i odrażającej arogancji rodziny królewskiej. Goya stworzył wiele płócien, które odzwierciedlają jego obywatelską i ludzką postawę. A świat zna go przede wszystkim jako odważnego artystę, miłośnika prawdy. Dowodem jest po prostu niesamowite dzieło „Saturn pożerający syna”. To chłodna i niezwykle szczera interpretacja mitologicznej fabuły. Tak powinien wyglądać szalony Kronos, który boi się, że jego synowie go obalą. Giotto di Bondone Giotto di Bondone, uważany za jednego z pierwszych mistrzów przed renesansem, był talentem uniwersalnym: malarzem, architektem i rzeźbiarzem. Giotto, uczeń Cimabue i przyjaciel Dantego, podziwiany przez Michała Anioła, pomógł unowocześnić pobożny wizerunek, odchodząc od tradycji bizantyjskiej. Łącząc powrót do antyku, poczucie naturalizmu i nabytego od późnego średniowiecza, jego sztuka jest zasadniczo zorientowana na człowieka. Mówi się, że Giotto jest autorem słynnych fresków w górnym kościele w Asyżu poświęconych życiu św. Franciszka, choć nie ma na to żadnego dokumentu. To także u źródeł jednego z najpiękniejszych osiągnięć Trecento: kaplicy Scrovegni w Padwie. Sztuka Giotta symbolizuje triumf fresku, techniki, która pozostała w odwrocie od mozaiki. Wyróżnia się wysoce skodyfikowane i statyczne malarstwo w stylu bizantyjskim. Giotto wprowadza innowacje, przedstawiając postacie z realizmem, niekoniecznie na poziomie anatomicznym, ale na poziomie uczuć. Jego wizja boskości nie jest mistyczna ani nadprzyrodzona, jak u Fra Angelico, ale zwraca się ku człowieczeństwu i prostocie ziemskiego życia. Gustave Courbet Gustave Courbet był francuskim malarzem realizmu. Podczas swojej pracy artysta starał się reprezentować świat swoich czasów i współczesnych, a nawet posunął się do przełamywania tabu i szokowania ludzi. Na przykład ze swoją pracą „Pochodzenie świata", ukazującą kobiece genitalia i obecnie wystawianą w Musée d'Orsay. Szybko zerwał z romantycznymi dziełami i wywrócił świat sztuki do góry nogami, od tego czasu należąc do wyselekcjonowana grupa znanych malarzy. Salvador Dalí Salvador Dalí (lub Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech), bez wątpienia rozpoznawalny ze względu na swój psychodeliczny styl malarski, urodził się w 1904 roku, a zmarł w 1989 roku. Wielki hiszpański artysta w krótkim czasie uwiódł świat sztuki i stał się reprezentantem nurtu surrealistycznego . Jego obrazy przedstawiają najróżniejsze sny, jeden bardziej pomieszany od drugiego. Dalí jest niewątpliwie jednym z najsłynniejszych malarzy XX wieku. Dalí jest najbardziej znany ze swojej absurdalnie kapryśnej estetyki. Jego sztuka była przedłużeniem samego siebie, ale biorąc pod uwagę jego hiszpańską ekspresję i zamiłowanie do uwagi, był równie ceniony za swoje ekscentryczne zachowanie. Jego najsłynniejszym dziełem jest Wytrwałość pamięci (1931). Jedną z interpretacji obrazu jest to, jak czas zaczyna się topić, gdy tylko osoba zasypia. Zapytany, co dokładnie zainspirowało Salvadora Dalí do namalowania tego obrazu, odpowiedział, że kształt topiącego się zegara został zainspirowany topniejącym serem Camembert w słońcu. Iwan Aiwazowski Aivazovsky jest słusznie zaliczany do znanych malarzy świata. Jego „Dziewiąta fala” uderza skalą. Wielkość żywiołów, beznadziejność. Czy garstka ocalałych z burzy zdoła uciec? Poranne słońce z ciepłymi promieniami zdaje się dawać subtelną nadzieję, Aiwazowskiego można nazwać najważniejszym malarzem marynistycznym wszechczasów. Nikt tak różnorodnie nie odmalował natury morskiego żywiołu, nikt nie przedstawił tylu morskich bitew i wraków. W tym samym czasie Aivazovsky był także filmowcem dokumentalnym, dokładnie opisującym wyposażenie statku. I trochę rozmarzona, celowo, dziewiąta fala jest malowana niepoprawnie: na otwartym morzu fala nigdy nie ugina się jak fartuch. Ale dla dodatkowego dramatyzmu Aiwazowski namalował to w ten sposób. Henri de Toulouse-Lautrec Henri de Toulouse-Lautrec, urodzony na południu Francji w 1864 roku, zmarły w 1901 roku w wieku zaledwie 36 lat, to wielki artysta, który ukształtował życie w Paryżu pod koniec XIX wieku. Malarz i rysownik mieszka w słynnej paryskiej dzielnicy Montmartre, artystycznej dzielnicy francuskiej stolicy par excellence. Życie codzienne w Paryżu jest również jednym z jego najpopularniejszych motywów, czy to paryski kabaret, czy sceny z dzielnicy czerwonych latarni wokół Moulin Rouge. Marc Chagall Marc Chagall urodził się na Białorusi w 1887 roku pod nazwiskiem Moïche Zacharovich Shagalov, ale obywatelstwo francuskie otrzymał w 1937 roku. Zmarł w 1985 roku. Chagall nie do końca pasuje do trendów XX wieku, ale wykorzystuje elementy surrealizmu i prymitywizmu. Dziś Marc Chagall jest częścią licznych wystaw poświęconych wielkim malarzom XX wieku. Paul Klee Słynny artysta Paul Ernst Klee urodził się w kantonie Berno w 1879 roku, a zmarł w 1940 roku we włoskojęzycznej części Szwajcarii, w Ticino. Jego ojciec był Niemcem, a matka Szwajcarką. Malarz i grafik był nie tylko bardzo produktywny podczas swoich dni twórczych, ale także niezwykle różnorodny w swojej sztuce i malarstwie. Jego prace można więc przypisać do zupełnie innych nurtów artystycznych: ekspresjonizmu, konstruktywizmu, kubizmu, prymitywizmu i surrealizmu. Nawiasem mówiąc, Paul Klee był przyjacielem Wassily'ego Kandinsky'ego i podobnie jak on, Klee wykładał w Bauhausie w Weimarze od 1921 roku, a później w Dessau. Po przejęciu władzy przez nazistów został zwolniony i wrócił do Berna. Wassily Kandinsky Wśród znanych malarzy należy wymienić Wassily Kandinsky. Urodził się w Moskwie w 1866 r., zmarł w Neuilly-sur-Seine we Francji w 1944 r. Wraz z innymi znanymi malarzami, takimi jak Paul Klee i Franz Marc, należał do grupy artystów „Blauer Reiter”, a nawet ją wspólnie założył. z Franzem Markiem, jako ruch przeciwny lub pochodna Neue Künstlervereinigung München, (Nowe Stowarzyszenie Artystów Monachium). Jego styl można więc przypisać ekspresjonizmowi. Był także jednym z pionierów sztuki abstrakcyjnej wraz z innymi znanymi malarzami. Jak już wspomniano, pracował także jako nauczyciel w Bauhausie w Weimarze, a także w Dessau, gdzie wraz z Paulem Klee był jednym z mieszkańców Domów Nauczycielskich Bauhausu. Po zamknięciu Bauhausu przez narodowych socjalistów (1933) Kandinsky wraz z żoną wyemigrował do Francji. Eugène Delacroix Francuski malarz Eugène Delacroix ujrzał światło w 1798 i zmarł w 1863. Szczególnie wywarł wpływ na romantyzm XIX wieku. Państwo francuskie zleciło malarzowi wykonanie licznych portretów, ale powierzono mu także zadania architektoniczne i dekoracyjne. Jego obraz „Wolność prowadzi lud” jest jednym z najsłynniejszych w historii Francji i można go teraz podziwiać w paryskim Luwrze. Jackson Pollock Jackson Pollock był amerykańskim malarzem i liderem impresjonizmu abstrakcyjnego. Należy do malarzy słynących z niezwykłych technik malowania kroplowego, w którym farba wylewa się lub kapie na płótno. Pollock był znany z uzależnienia od alkoholu, co doprowadziło do wypadku samochodowego, który odebrał mu życie w 1956 roku. Jeden z jego najsłynniejszych obrazów, numer 5, 1948, jest jednym z najdroższych obrazów na świecie. Jackson Pollock w chaotyczny sposób wykazał się dużą kontrolą i żelazną dyscypliną. Obraz jest teraz lepiej znany pod nazwą „Ptasie gniazdo”, ze względu na splątane ze sobą kolory: szary, brązowy, żółty, biały. Gustav Klimt Był austriackim malarzem-symbolistą, najbardziej znanym ze swoich prac nad jawną erotyzmem, różnymi malowidłami ściennymi, szkicami i martwymi naturami. Oprócz przedstawiania kobiecego ciała Klimt malował także pejzaże i sceny, częściowo zainspirowane sztuką japońską. Jednym z jego najsłynniejszych dzieł jest Pocałunek, jedno z największych dzieł jego złotego wieku. Ten okres w jego twórczości był znany ze spektakularnego wykorzystania odcieni złota w swoich najbardziej uderzających obrazach, często z użyciem prawdziwego złota płatkowego. Kazimierz Malewicz Co ciekawe, najsłynniejszego rosyjskiego artystę można nazwać Kazimierzem Malewiczem. Pomimo faktu, że rosyjska szkoła malarstwa nadała sztuce dziesiątki imion (Repin, Aivazovsky, Vereshchagin i wielu innych) w pamięci masowego odbiorcy, pozostała jedna osoba, która była bardziej dekonstruktorem klasycznego malarstwa niż spadkobiercą jego tradycji, stając się jeden z najsłynniejszych malarzy swojego medium. Kazimierz Malewicz był twórcą suprematyzmu, czyli poniekąd ojcem wszelkiej sztuki współczesnej. Jego praca Czarny kwadrat została wystawiona w 1915 roku i stała się programowa. Ale Malewicz nie należy do sławnych malarzy nie tylko ze względu na Czarny kwadrat: pracował jako scenograf przy groteskowych przedstawieniach Meyerholda, kierował studiem artystycznym w Witebsku, gdzie rozpoczął pracę inny wielki artysta, Marc Chagall. Jean Francois Millet Dzieło francuskiego malarza Jean-François Milleta jest częścią ruchu realistycznego. Jego rysunki i płótna przedstawiają życie codzienne, głównie sceny wiejskie z Europy Północnej. Chłopskie pochodzenie predysponuje go do przedstawiania wiejskiej egzystencji jako uniwersalnego sposobu życia i idealizowania człowieczeństwa. Pokazuje francuskich chłopów promieniujących wewnętrzną szlachetnością. Jego obrazy, niesłusznie uważane za stanowisko polityczne na rzecz ludu, odzwierciedlają jedynie jego osobiste doświadczenie i przywiązanie do świata malarza zwykłymi ludźmi zafascynuje artystów takich jak Pissarro, Monet czy Van Gogh. Jego styl, zwłaszcza jasna paleta, energiczna linia i upodobanie do pasteli, wywarły głęboki wpływ na impresjonizm. Jean-François Millet żył we względnej biedzie i utrzymywał się z malowania portretów. Jego syn i wnuk są projektantami krajobrazu. John Singer Sargent John Singer Sargent dał się poznać jako jeden z najwybitniejszych amerykańskich portrecistów swoich czasów, uznawany również za utalentowanego malarza pejzażystę i wielkiego akwarelia. Sargent urodził się we Florencji we Włoszech, z amerykańskich rodziców i studiował we Włoszech i Niemczech, a następnie w Paryżu, pod wpływem portrecisty Emile Auguste Carolus-Duran, którego wpływ będzie fundamentalny. Jest blisko z wielkimi artystami tamtych czasów, takimi jak Claude Monet czy Paul Helleu. Na przełomie wieków John Singer Sargent był portrecistą władców i klasy wyższej w Europie i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jego portrety, o pochlebnej prawdomówności, przywracają obraz społeczeństwa. Najbardziej reprezentacyjne portrety Sargenta pokazują niezwykłość i osobowość jego poddanych. Jego styl charakteryzuje się jednolitością doskonałości, która zaskakuje nawet niektórych jego przeciwników. W 1907 ogłosił, że przestanie robić portrety, a następnie skupił się na pejzażach i scenach z życia wojskowego podczas I wojny światowej. W swojej karierze stworzył około dziewięciuset płócien i ponad dwa tysiące akwarel, a także niezliczone szkice i rysunki. Oto kilka interesujących linków: malarstwo rzymskie Malarze renesansowi Malarstwo romantyzmu Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. Barok to jeden z głównych kierunków w historii sztuki europejskiej. Trwał od końca XVI do XVIII wieku. W odróżnieniu od renesansu, którego artyści postawili człowieka w centrum swoich zainteresowań i poszukiwań twórczych, artyści barokowi głównym przedmiotem swojej twórczości uczynili Boga i sprawy boskie, najczęściej w ujęciu mistycznym. Na uformowanie się malarstwa barokowego największy wpływ wywarło włoskie środowisko artystyczne i reprezentowane w nim nurty, w tym nurt naturalistyczny, nurt klasyczny oraz kolorystyczny szkoła wenecka. Prądy te, przeplatając się z tendencjami mistyczno-symbolicznymi i nurtem sztuki dworskiej, były głównymi kierunkami malarstwa barokowego. W malarstwie religijnym dominowała tematyka mistyczno-symboliczna i martyrologiczna, zaś w malarstwie świeckim — sceny mitologiczne, alegoryczne, historyczne i portret, a także pejzaż i martwa to styl bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę. Z założenia opierał się na wykorzystywaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania treści religijnych. Stąd, na przykład, przedstawienia świętych w ekstazie. Działano silnie na fantazję odbiorców w celu wywołania ich zachwytu. Obrazy barokowe cechowała dynamiczna kompozycya, patos, ruch, teatralność gestu, niezwykłe ujęcia postaci, często, zwłaszcza w tematyce religijnej, dążenie do oddania silnych, czasem skrajnych uczuć. Stosowano silny światłocień. Kulminacją baroku był okres zwany Rokoko. W malarstwie pojawiła się stylistyka odmienna od barokowej. Zmieniła się tematyka, technika, barwy, format. Obrazy były malowane lekko i finezyjnie. Kolorystyka stała się jasna. Dominowała tematyka związana z zabawami i wydarzeniami towarzyskimi na łonie natury, z bohaterami w strojach dworskich, bądź pasterskich. Malowano maskarady, widowiska teatralne, i przedstawienia o podtekstach erotycznych. Popularnością cieszył się portret, zdominowany przez wizerunki kobiet. Był bardziej intymny, często niewielkich rozmiarów i wykonywany pastelami. Podwaliny pod nowy styl w malarstwie położyli artyści włoscy XVI wieku: Michał Anioł, Tintoretto, Tycjan i Paolo Veronese. W czasach dojrzałego Baroku, jego ojczyzną nada pozostawały Włochy. Za najważniejszego artystę włoskiego Baroku uważa się Caravaggia. Oprócz niego należy wymienić również: Pietro da Cortona, Artemisię Gentileschi, Giovanni Battistę Piazzetta, Andrea Pozzo, Guido Reni i Giovanni Battistę Tiepolo. Poza Włochami, barok rozkwitł niemal w całej Europie. W Hiszpanii największe uznanie zyskał Diego Velázquez, a także Bartolomé Esteban Murillo, José de Ribera i Francisco de Zurbarán, w późniejszym okresie, w czasach manieryzmu tworzył El Flandrii tworzyli Rubens, Antoon van Dyck i Jacob Jordaens, w Holandii malował Rembrandt, Frans Hals i Johannes Vermeer. Barok rozwijał się również we Francji, gdzie wybitnych osiągnięć dokonali Claude Lorrain, Nicolas Poussin, Hyacinthe Rigaud i Antoine Watteau.

artyści baroku i ich dzieła